Մանկավարժների (մանկավարժական աշխատողների) և ծնողների (կամ օրինական խնամակալների) հարաբերությունները ամենաազդեցիկ գործոններից են աշակերտի ակադեմիական հաջողության, հուզական բարեկեցության և ընդհանուր զարգացման համար: Դպրոցներն ապահովում են միջավայր, որտեղ երեխաները ձեռք են բերում գիտելիքներ և զարգացնում սոցիալական, զգացմունքային և վարքային հմտություններ: Մանկավարժները առանցքային դեր են խաղում այս զարգացումն ուղղորդելու համար, սակայն ընտանիքը մնում է հուզական աջակցության, սոցիալականացման և վաղ ուսուցման փորձառությունների հիմնական աղբյուրը: Դպրոցների և ընտանիքների միջև համագործակցությունը, հետևաբար, կարևոր է երեխայի աճի համար, քանի որ այն ապահովում է կրթության միասնական մոտեցում, որն ուղղված է ինչպես ակադեմիական, այնպես էլ էմոցիոնալ կարիքներին: